wrzesień 2023 – Strona 2 – Anna Woźniakowska

WSPANIAŁY PROLOG

4 września 2023 Anna Woźniakowska 0

Owacją na stojąco zakończył się wczoraj w sali Filharmonii koncert Stuttgarter Kammerorchester pod dyrekcją Jurka Dybała. I była to owacja ze wszech miar zasłużona. Siedemnaścioro artystów pokazało najwyższą klasę. Takiego bogactwa barw, sposobów artykulacji dźwięku który chwilami zdawał się wykraczać [ Czytaj dalej… ]

PIĘKNY FINAŁ

1 września 2023 Anna Woźniakowska 0

Pięknym akcentem zakończyła się wczoraj czterdziesta ósma edycja „Muzyki w Starym Krakowie”. W kościele św.św. Piotra i Pawła za sprawą zespołu Collegium Zieleński prowadzonego przez Stanisława Krawczyńskiego, Joela Frederiksena – basso profondo i organistów: Jadwigi Kowalskiej i Jakuba Woszczalskiego słuchaliśmy [ Czytaj dalej… ]

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

NOWA OPOWIEŚĆ WIGILIJNA

Znana i sprawdzona spółka: Wojciech Graniczewski i Andrzej Zarycki zaprosiła w piątek melomanów dużych i małych do Opery Krakowskiej na prapremierę musicalu „Nowa opowieść wigilijna”. Tytuł i treść nawiązują do znanej powieści Karola Dickensa. Podobnie jak ona spektakl stawia pytanie co lepsze: mieć czy być. A odpowiedzi szuka we współczesnej korporacji, której prezes Eben Sknerski (kapitalny w tej roli Michał Kutnik) w wigilijny wieczór nie rozumie ani swych pracowników chcących spędzić świąteczny czas z najbliższymi, ani swoich krewnych zapraszających go na wigilijną kolację (Paula Maciołek i Sebastian Marszałowicz) dopatrując się w tym zaproszeniu niecnych podtekstów, ani kwestujących na samotne matki i ich dzieci (zabawni Anna Wodyńska-Piętka i Rafał Piętka-Wodyński). Gdy zostaje sam, nawiedza go duch zmarłego wspólnika (Jarosław Dijuk) wyjawiającego mu czekającą go w zaświatach straszną przyszłość jeśli się nie zmieni. Za nim pojawiają się: Księżna Polityki (Agata Flondro), Markiz Mamony (Jacek Wróbel), Baronessa Palestry (Kamila Mędrek-Żurek) i Ataman Blagi (Roman Lokatyr) namawiający Ebena Sknerskiego do pozostania w swych przyzwyczajeniach. On jednak zrywa z przeszłością, korporację przekazuje młodemu krewniakowi oddając go jednocześnie pod opiekę fachowca, świetnego pracownika Roberta Kulawika (wyborny Jarosław Bielecki), którego dotąd z upodobaniem mobbingował. Obiecuje też sfinansować leczenie jego synka (bardzo dobrze grający i śpiewający Gabryś Golik którym z oddaniem opiekuje się mama – Agnieszka Cząstka-Niezgódka). Autor libretta, który także spektakl wyreżyserował, uwspółcześnił więc podstawowe wątki dickensowskie, dołożył puentujące akcję piosenki, a kompozytor oprawił całość muzyką dobrze charakteryzującą poszczególne postaci. Spektakl muzycznie przygotował i sprawnie poprowadził Andrzej Korzeniowski. Oprócz wymienionych udział wziął w nim operowy chór dziecięcy przygotowany przez Marka Kluzę. Całość oglądało się z przyjemnością dzięki ładnej scenografii i kostiumach projektu Bożeny Pędziwiatr, choreografii Wioletty Maciejewskiej i wizualizacjom Małgorzaty Zwolińskiej. Wróżę nowej pozycji w repertuarze Opery Krakowskiej powodzenie, ale nie wiem czy najmłodsze dzieci zrozumieją w pełni przesłanie „Nowej opowieści wigilijnej”, choć z pewnością dzięki jej barwności będą się na niej dobrze bawić. Ten spektakl jest i mądry i zabawny, odpowiednio sentymentalny i nieco gorzki zarazem, tak jak pierwowzór Dickensa. Nieco starszym daje wiele do myślenia.
W AKADEMII MUZYCZNEJ

Dwa wydarzenia przygotowane przez Akademię Muzyczną im. K. Pendereckiego w Krakowie. Pierwsze we wtorek zatytułowane „Marek Stachowski in memoriam”. 3 grudnia minęło dwadzieścia lat od przedwczesnej śmierci tego kompozytora, wieloletniego rektora krakowskiej uczelni. Wtorkowe „przypomnienie” było skromne ale ciepłe, rzec można zgodnie z charakterem bohatera uroczystości. Arcyciekawy wykład o Marku Stachowskim i jego twórczości wygłosiła dr hab. Agnieszka Draus. Ale chyba najważniejsze było przypomnienie jego muzyki. W wykonaniu studenckiego kwartetu smyczkowego w składzie: Julia Stompór, Anna Prucnal, Dominika Papiernik i Mikołaj Adamczak zabrzmiała „Musica festeggiante” Marka Stachowskiego, a prof. Marek Szlezer zagrał „Cinq petites valses”. Dawno nie słyszałam muzyki Stachowskiego. Świetne wtorkowe interpretacje po raz kolejny wydobyły jej najistotniejsze cechy: wyborną formę, elegancję, wyważoną emocję, dowcip. To muzyka najwyższej próby która powinna być stale obecna na naszych estradach. W 2026 roku obchodzić będziemy 90. rocznicę urodzin tego wybitnego polskiego twórcy. Warto już dziś pomyśleć jak ją będziemy obchodzić. W środę wieczór w sali Filharmonii byliśmy świadkami popisu studentów naszej Akademii. Bo tak tylko mogę nazwać koncert solistów, orkiestry i chóru pod dyrekcją prof. Rafała Jacka Delekty. Przed młodymi muzykami postawiono nie lada zadanie. Koncert rozpoczęło „Epitafium Artur Malawski in memoriam” Krzysztofa Pendereckiego, które kompozytor napisał w 1958 roku po śmierci swego pedagoga. Krzysztof Penderecki był wówczas u progu swej kariery, utwór na smyczki i kotły ma jeszcze pewne cechy neoklasyczne, ale to jest już nowy język muzyczny nasycony typową dla kompozytora zagęszczoną ekspresją. Ciekawe było zestawienie go z „Uwerturą” Malawskiego, utworem także pełnym zagęszczonej emocji, drapieżnym w swej motoryczności. Obie kompozycje wymagały od wykonawców pełnego zaangażowania i niesłychanej precyzji rytmicznej (szczególnie Malawski). Pod wytrawną batutą Rafała Jacka Delekty młodzi muzycy sprostali zadaniu. Potem przenieśliśmy się w zupełnie inny świat emocji i ekspresji za sprawą utworu Akiry Ifukube, japońskiego twórcy muzyki głównie filmowej (m.in. do „Godzilli”). Partię solową w „Lauda Concertata per orchestra e marimba” grał Igor Sikorski. I choć sam utwór wydał mi się nieco przydługi, to przecież dał pole do popisu soliście, a słuchaczom przybliżył dalekowschodnie poczucie czasu i koloru. Po przerwie zabrzmiała Missa Solemnis Antona Brucknera. W kwartecie solistów słuchaliśmy Marii Molczyk (sopran), Natalii Lechwar (mezzosopran), Jakuba Luboińskiego (tenor) i Szymona Maziarza (bas). Chór przygotował Maciej Tworek. „Msza uroczysta” powstała w czasach pracy Brucknera w kościele św. Floriana w Linzu. Jej stosunkowo niewielkie rozmiary (w porównaniu z dziełami symfonicznymi), sposób traktowania głosów solowych (zespołowo) i zwięzłość w rozwijaniu ciekawych tematów muzycznych pozwalają przypuszczać, że był to utwór użytkowy, do prezentacji w trakcie obrządku. Nie umniejsza to jego walorów (choć chwilami chciałoby się, by ten czy ów temat został szerzej rozwinięty) ani stopnia trudności, jakie kompozytor postawił przed wykonawcami. Młodzi muzycy pokonywali je z ogromnym zaangażowaniem dając słuchaczom wiele radości.
NESTEROWICZ I SINFONIETTA

Nie pamiętam kiedy ostatni raz Michał Nesterowicz dyrygował w Krakowie. W każdym razie pozostał mi w pamięci jako świetnie zapowiadający się artysta. Po latach zobaczyłam go w minioną niedzielę w sali Filharmonii Krakowskiej gdy z Sinfoniettą Cracovią i filharmoniczną grupą dętą prowadził Adagio z Kwintetu F-dur Antona Brucknera oraz III Symfonię a-moll „Szkocką” Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego, a także towarzyszył z orkiestrą Alimowi Beisembayevowi w Koncercie fortepianowym d-moll Wolfganga Amadeusa Mozarta. Zobaczyłam artystę dojrzałego, świetnie współpracującego z orkiestrą, z rozmysłem budującego dramaturgię wykonywanych utworów, tworzoną narracją skupiającego uwagę słuchaczy. Usłyszałam orkiestrę grającą pod jego ręką pięknym, szlachetnym dźwiękiem, z rzadko słyszaną tak szeroką paletą zróżnicowań dynamicznych i kolorystycznych. W Adagiu Brucknera urzekło mnie gospodarowanie czasem muzycznym, w Symfonii „Szkockiej” Mendelssohna – wydobycie z muzyki niemieckiego mistrza romantycznej tajemniczości i koloru rodem z powieści Walter Scotta. Podziwiałam też owocną współpracę dyrygenta z pianistą, co z pewnością nie było proste. Alim Beisembayev, 28 letni pianista urodzony w Kazachstanie, wykształcony w Szkole Gnesinych w Moskwie i w Royal Academy of Music w Londynie, laureat Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Leeds okazał się artystą dysponującym doskonałym warsztatem, niesłychanie wrażliwym, budującym w Koncercie d-moll Mozarta bardzo osobisty świat dźwiękowy. To bardzo indywidualne – i piękne – interpretowanie muzyki dało się odczuć szczególnie w bisach. Etuida E-moll op. 25 nr 5 Chopina w wykonaniu Alima Beisembayeva nie miała nic z „ćwiczenia”, swą delikatnością i aurą zamglenia bliższa była nokturnowi. Jedna z sonat Scarlattiego pod jego palcami stała się pięknie cyzelowanym muzycznym bibelotem. W niedzielę bisował nie tylko solista. Bisowali także dyrygent i orkiestra obdarzając publiczność muzyką piękną i szerzej nieznaną. Usłyszeliśmy bowiem Wstęp do V aktu opery „Król Manfred” Carla Reineckego, którego 200. rocznica urodzin minęła w bieżącym roku.