Archiwum

Monthly Archive

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

SINFONIA IUVENTUS

I znów Mahler, i znów bardo dobrzy wykonawcy, i znów owacja na stojąco. Tym razem za sprawą Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus im. J. Semkowa i prowadzącego ją węgierskiego dyrygenta Gábora Hollerunga, a także Małgorzaty Pańko-Edery (alt), Chóru Żeńskiego Filharmonii Krakowskiej (przygotowanie Piotr Piwko) i Ukraińskiego Chóru Dziecięcego Filharmonii Krakowskiej (przygotowanie Ilena Yatskulyntes). Artyści prezentowali wczoraj III Symfonię d-moll Gustava Mahlera. Zbudowanie ciągłości dramatycznej najdłuższej z mahlerowskich symfonii jest zadaniem trudnym, bo to sześć obrazów muzycznych malowanych diametralnie różnymi środkami. Gábor Hollerung tę trudność pokonał, choć nie ułatwił sobie zadania pozwalając publiczności bić brawo po efektownych finałach pierwszej i trzeciej części dzieła. Były to niewątpliwie chwile odpoczynku dla wykonawców, ale napięcie wśród słuchaczy częściowo gasło i trzeba było budować je od podstaw. Na szczęście wszyscy wykonawcy – bardzo dobrzy – potrafili z sukcesem tego dokonać. Sinfonia Iuventus to świetny zespół. Można to było poczuć od idealnego początkowego unisonu waltorni. Bardzo dobre rzemiosło (to starannie wyselekcjonowani muzycy) łączy się w nim z młodzieńczą pasją (w orkiestrze gra się do trzydziestki). Stwarza do bardzo dobre warunki do artystycznego współdziałania i tworzenia z wykonywanych dzieł prawdziwych kreacji. Głos Małgorzaty Pańko-Eredy jest prawdziwie „mahlerowski”, a wrażliwość śpiewaczki pozwoliła jej wznieść się na wyżyny artyzmu w interpretacji IV części dzieła. No i jak zwykle niezawodne filharmoniczne chóry. To było piękne, poruszające wykonanie. Niewątpliwie mniej mistyczne niż Mahler słuchany dzień wcześniej, ale idea III Symfonii jest inna niż Symfonii „Zmartwychwstanie”. Kolejna symfonia Mahlera, tym razem siódma, czeka nas 16 czerwca. Przyda się trochę odpoczynku od tak potężnych napięć emocjonalnych.
WIELKIE WYDARZENIE

U schyłku sezonu wielkie wydarzenie artystyczne. Koncert po którym nie chce się wychodzić z sali, czuje się jak po ożywczej kąpieli, wymienia się wrażenia ze znajomymi. Tak było w piątek po wysłuchaniu II Symfonii „Zmartwychwstanie” Gustawa Mahlera w interpretacji Antoniego Wita, który poprowadził orkiestrę i chór (przygotowanie Piotr Piwko) naszej Filharmonii. Partie solowe śpiewały Izabela Matuła – sopran i Anna Bernacka – alt. Wielokroć słuchałam II Symfonii, zastanawiałam się wczoraj na czym polegała inność, doskonałość tej interpretacji. Na pierwszym miejscu postawiłabym świetną konstrukcję dramatyczną dzieła odczytanego jako całość, bez wyraźnego oddzielenia pierwszej części, choć tego życzył sobie kompozytor. Jak widać, nie zawsze trzeba liczyć się ze zdaniem twórcy. Po drugie, Antoni Wit budując wspaniałe kulminacje, operując ogromną rozpiętością dynamiki, nie zgubił intymności, kameralności dzieła. Potężne dzieło pod jego ręką było przejrzyste, każdy jego szczegół był dosłuchany i wypieszczony. Była w tej interpretacji groza śmierci i radość wiary w zmartwychwstanie, pogoda zwykłego życia zmieszana z towarzyszącą mu goryczą. Tragedia i zabawa. Ot, cały Mahler… A przy doskonałości interpretacji doskonałość wykonawcza. Zespoły filharmoniczne są w bardzo dobrej formie. Tylko z dobrym zespołem Antoni Wit mógł tak zrealizować swą wizję „Zmartwychwstania”. Te delikatne, na granicy słyszalności ale nośne smyczki, szlachetne brzmienie instrumentów dętych… No i jakże ważne głosy solowe… Przyznam się, że widząc gdzie Antoni Wit umieścił solistki (pomiędzy orkiestrą i chórem), bałam się czy przebiją się przez orkiestrę. Niepotrzebnie… Obie panie obdarzone pięknymi w barwie, mocnymi głosami ujmowały wrażliwością muzyczną, sposobem budowania napięcia. W piątek słuchacz po prostu zanurzał się w muzyce. I to było piękne!
MAHLER STUDENCKI

W środę 4 czerwca Paweł Przytocki poprowadził z Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie I Symfonię D-dur „Tytan” Gustawa Mahlera. Koncert odbył się w ramach Festiwalu Mahlera organizowanego przez Filharmonię Krakowską. To już druga prezentacja wszystkich Mahlerowskich symfonii przez naszą Filharmonię. Pierwsza odbyła się w 100. rocznicę śmierci kompozytora za czasów dyrekcji właśnie Pawła Przytockiego, o czym nie omieszkał przypomnieć przed koncertem obecny dyrektor naczelny Mateusz Prendota dziękując zarazem za inspirację do obecnych działań. Słuchałam jego słów w przyjemnością, bo docenianie osiągnięć poprzedników to dzisiaj rzadka cecha, a ze strony dyr. Prendoty spotkaliśmy się z tym nie po raz pierwszy. Ten koncert budził ciekawość czy młodzi muzycy poradzą sobie z trudną nie tylko technicznie muzyką Mahlera. Prezentacja zakończyła się owacją na stojąco i długimi, długimi brawami. Wiem, w dużej mierze publiczność składała się ze studentów Akademii Muzycznej, ale przecież nie tylko. Ja też stałam i dziękowałam muzycznej młodzieży i ich szefowi za piękne doznania artystyczne. Oczywiście tu i ówdzie zdarzały się jakieś niedociągnięcia intonacyjne czy drobne nierówności. Ale I Symfonia Mahlera została przez Pawła Przytockiego pięknie i mądrze „opowiedziana”, z należytym jej dramatyzmem, wdziękiem i pasją. Młodzi artyści dali z siebie wczoraj wszystko realizując zamierzenia dyrygenta. Wczoraj w sali Filharmonii był po prostu Mahler. I to było najważniejsze i godne uznania.