MUZYKA FRANCUSKA

30 listopada 2024 Anna Woźniakowska Recenzje 1

W ponury listopadowy wieczór w Filharmonii muzyka francuska pełna barw i radości. Chyba po raz pierwszy bawiący w Krakowie (pamięć bywa zawodna) włoski dyrygent Marco Angius rozpoczął ten muzyczny wieczór I Suitą z „Arlezjanki” Bizeta i był to pokaz wrażliwości muzycznej i dyrygenta i orkiestry. Kolorowa, niemal zwiewna muzyka nie pozbawiona jednak akcentów dramatycznych, urzekała delikatnością i finezją. Takiż był też akompaniament V Koncertu fortepianowego F-dur op. 103 Saint-Saënsa. Partię solową grał Jonathan Fournel, także goszczący po raz pierwszy w Filharmonii Krakowskiej zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Królowej Elżbiety w 2021 roku. Artysta porywał wirtuozerią, jakością dźwięku, doskonałą współpracą z orkiestrą, a przede wszystkim muzykalnością. Pięknie zróżnicował tematy I części Koncertu F-dur. Interesująco pokreślił rapsodyczny charakter jego II części tworząc ciekawą, wciągającą słuchacza narrację muzyczną. Doskonałą sztuką pianistyczną zabłysnął w finałowym Molto allegro. A na bis dorzucił rozmarzone, delikatne, jakby zamglone, wywoływane z odległej pamięci Intermezzo Brahmsa. To pianista który ze wszech miar zasługuje na uznanie.
Po przerwie Marco Angius doprowadził słuchaczy do wrzenia porywającą interpretacją „Karnawału rzymskiego” Berlioza. A potem jeszcze podniósł temperaturę, bo na finał zabrzmiało „Bolero” Ravela. Owacja na stojąco była w pełni zasłużona!

Magdalena
1 grudnia 2024 o godz. 20:54

A ja pointę recenzji koncertu opiszę tak: wykonanie o wiele lepsze niż to, co zapisał autor w partyturze.

Odpowiedz

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

NESTEROWICZ I SINFONIETTA

Nie pamiętam kiedy ostatni raz Michał Nesterowicz dyrygował w Krakowie. W każdym razie pozostał mi w pamięci jako świetnie zapowiadający się artysta. Po latach zobaczyłam go w minioną niedzielę w sali Filharmonii Krakowskiej gdy z Sinfoniettą Cracovią i filharmoniczną grupą dętą prowadził Adagio z Kwintetu F-dur Antona Brucknera oraz III Symfonię a-moll „Szkocką” Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego, a także towarzyszył z orkiestrą Alimowi Beisembayevowi w Koncercie fortepianowym d-moll Wolfganga Amadeusa Mozarta. Zobaczyłam artystę dojrzałego, świetnie współpracującego z orkiestrą, z rozmysłem budującego dramaturgię wykonywanych utworów, tworzoną narracją skupiającego uwagę słuchaczy. Usłyszałam orkiestrę grającą pod jego ręką pięknym, szlachetnym dźwiękiem, z rzadko słyszaną tak szeroką paletą zróżnicowań dynamicznych i kolorystycznych. W Adagiu Brucknera urzekło mnie gospodarowanie czasem muzycznym, w Symfonii „Szkockiej” Mendelssohna – wydobycie z muzyki niemieckiego mistrza romantycznej tajemniczości i koloru rodem z powieści Walter Scotta. Podziwiałam też owocną współpracę dyrygenta z pianistą, co z pewnością nie było proste. Alim Beisembayev, 28 letni pianista urodzony w Kazachstanie, wykształcony w Szkole Gnesinych w Moskwie i w Royal Academy of Music w Londynie, laureat Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Leeds okazał się artystą dysponującym doskonałym warsztatem, niesłychanie wrażliwym, budującym w Koncercie d-moll Mozarta bardzo osobisty świat dźwiękowy. To bardzo indywidualne – i piękne – interpretowanie muzyki dało się odczuć szczególnie w bisach. Etuida E-moll op. 25 nr 5 Chopina w wykonaniu Alima Beisembayeva nie miała nic z „ćwiczenia”, swą delikatnością i aurą zamglenia bliższa była nokturnowi. Jedna z sonat Scarlattiego pod jego palcami stała się pięknie cyzelowanym muzycznym bibelotem. W niedzielę bisował nie tylko solista. Bisowali także dyrygent i orkiestra obdarzając publiczność muzyką piękną i szerzej nieznaną. Usłyszeliśmy bowiem Wstęp do V aktu opery „Król Manfred” Carla Reineckego, którego 200. rocznica urodzin minęła w bieżącym roku.
JUBILEUSZ KRAKOWSKIEJ OPERY KAMERALNEJ

Nie do wiary jak ten czas leci. Krakowska Opera Kameralna ma już dwadzieścia lat, a mnie się wydaje że niedawno na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Kameralnej i Organowej (niestety już nie istnieje) w Wygiełzowie oglądałam słowno-muzyczny spektakl Sceny El-Jot czyli grupy aktorów skupionych wokół artystycznego małżeństwa: aktorki i choreografki Jadwigi Leśniak-Jankowskiej i reżysera Wacława Jankowskiego. A to były lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku. Powoli ale konsekwentnie małżeństwo Jankowskich urzeczywistniało swe marzenie o własnym teatrze, a właściwie o własnej operze. Po latach Krakowska Opera Kameralna, chyba jedyna prywatna opera w Polsce, ma własny lokal, dobrze dobrany zespół artystów a w portfolio wiele zrealizowanych spektakli które spotkały się z wysoką oceną krytyki i publiczności. Spektakle KOK charakteryzowały się zawsze, i do dziś charakteryzują dopracowaniem szczegółów, pięknem inscenizacji, a przede wszystkim specyficzną aurą, która towarzyszy każdej kolejnej premierze. W sali przy ul. Miodowej 15 w Krakowie czas bowiem płynie w innym niż na zewnątrz tempie. Nieco wolniej, dzięki czemu można smakować każde słowo i każdą nutę. Tak właśnie było w sobotę, gdy z okazji jubileuszu uczestniczyliśmy w premierze opery Pergolesiego „Il geloso schernito” („Wyszydzony zazdrośnik”) w inscenizacji i reżyserii Wacława Jankowskiego, w scenografii i kostiumach Katarzyny Muchy, z ruchem scenicznym zaprojektowanym przez Jadwigę Leśniak-Jankowską. Małżeństwo Jankowskich zwykło w swych inscenizacjach multiplikować operowe postaci. Podobnie było w sobotę. Śpiewakom: Annie Koźlakiewicz (sopran) i Łukaszowi Kostce (baryton) wykonującym swe partie po włosku partnerowali aktorzy: Urszula Sadowińska-Pardyak i Maciej Rutkowski którzy przekazywali polski tekst libretta oraz tancerze: Agnieszka Hrakałło-Horawska i Piotr Malaga obrazujący uczucia bohaterów. Ten podział chwilami się zacierał, bo ruch sceniczny przechodzący chwilami w figury taneczne obejmował (w różnym stopniu) wszystkich wykonawców, a w finale okazało się, że aktorzy i tancerze umieją także śpiewać. Taka inscenizacja dodawała dziełu Pergolesiego życia i wdzięku. Ale opera to -przynajmniej dla mnie – przede wszystkim muzyka. Spektakl muzycznie przygotowała i poprowadziła śpiewaków i zespół muzyczny Kinga Głowacka. A uczyniła to stylowo i starannie. Także młodzi ale utytułowani już śpiewacy wykazali się bardzo dobrym warsztatem i dużą wrażliwością muzyczną. Sądzę że doświadczenia zdobyte przez nich w Krakowskiej Operze Kameralnej będą dobrze owocować w ich dalszej pracy. W sobotę z okazji jubileuszu nie zabrakło podziękowań i życzeń na przyszłość, a także wyrazów uznania za dotychczasową pracę. Monika Gubała, dyrektor Departamentu Kultury i Dziedzictwa Narodowego Urzędu Marszałkowskiego Woj. Małopolskiego wręczyła Jadwidze Leśniak-Jankowskiej i Wacławowi Jankowskiemu Krzyże Małopolski czyli Oznaki Honorowe Woj. Małopolskiego. Były to ze wszech miar zasłużone odznaczenia.
MUZYKA FRANCUSKA

W ponury listopadowy wieczór w Filharmonii muzyka francuska pełna barw i radości. Chyba po raz pierwszy bawiący w Krakowie (pamięć bywa zawodna) włoski dyrygent Marco Angius rozpoczął ten muzyczny wieczór I Suitą z „Arlezjanki” Bizeta i był to pokaz wrażliwości muzycznej i dyrygenta i orkiestry. Kolorowa, niemal zwiewna muzyka nie pozbawiona jednak akcentów dramatycznych, urzekała delikatnością i finezją. Takiż był też akompaniament V Koncertu fortepianowego F-dur op. 103 Saint-Saënsa. Partię solową grał Jonathan Fournel, także goszczący po raz pierwszy w Filharmonii Krakowskiej zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Królowej Elżbiety w 2021 roku. Artysta porywał wirtuozerią, jakością dźwięku, doskonałą współpracą z orkiestrą, a przede wszystkim muzykalnością. Pięknie zróżnicował tematy I części Koncertu F-dur. Interesująco pokreślił rapsodyczny charakter jego II części tworząc ciekawą, wciągającą słuchacza narrację muzyczną. Doskonałą sztuką pianistyczną zabłysnął w finałowym Molto allegro. A na bis dorzucił rozmarzone, delikatne, jakby zamglone, wywoływane z odległej pamięci Intermezzo Brahmsa. To pianista który ze wszech miar zasługuje na uznanie. Po przerwie Marco Angius doprowadził słuchaczy do wrzenia porywającą interpretacją „Karnawału rzymskiego” Berlioza. A potem jeszcze podniósł temperaturę, bo na finał zabrzmiało „Bolero” Ravela. Owacja na stojąco była w pełni zasłużona!

Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes