Recenzje – Anna Woźniakowska

FINAŁ FESTIWALU

3 sierpnia 2025 Anna Woźniakowska 0

1 sierpnia Symfonią h-moll „Polonia” Ignacego Jana Paderewskiego zakończyła się tegoroczna edycja Festiwalu Muzyki Polskiej. Grała orkiestra Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie pod dyrekcją Františka Macka. Czeski dyrygent trafnie odczytał zawartość ideową i muzyczną partytury, podkreślił przynależny Symfonii h-moll [ Czytaj dalej… ]

LETNIE MADRYGAŁY

28 lipca 2025 Anna Woźniakowska 0

W 1984 roku Marek Stachowski „umuzycznił” trzy z „Letnich madrygałów” Gabriela d’Annunzio. Po czterdziestu latach śpiewaczka Jolanta Kowalska-Pawlikowska zwróciła się do ośmiorga twórców wywodzących się z klasy kompozytorskiej Stachowskiego z prośbą by opracowali muzycznie pozostałe wiersze cyklu. W niedzielę 27 [ Czytaj dalej… ]

WSPANIALI WYKONAWCY, INTERESUJĄCA MUZYKA

20 lipca 2025 Anna Woźniakowska 0

Po dwóch weekendach tegorocznej edycji Festiwalu Muzyki Polskiej można już powiedzieć, że Paweł Orski, dyrektor artystyczny imprezy, zaprosił tym razem bardzo ciekawych artystów, a oni zaprezentowali interesujące programy. Każdy z kolejnych koncertów przynosi świetne wykonawstwo i wzbogaca naszą wiedzę muzyczną. [ Czytaj dalej… ]

FESTIWAL MUZYKI POLSKIEJ

14 lipca 2025 Anna Woźniakowska 0

21. edycja Festiwalu Muzyki Polskiej rozpoczęła się udanie. W sobotę w Sali Hołdu Pruskiego w Sukiennicach wystąpiła Sinfonietta Cracovia pod dyrekcją znanej estońskiej dyrygentki Anu Tali. Program wieczoru był poświęcony głównie polskim kompozytorom XIX-wiecznym. Jednym z celów festiwalu jest bowiem [ Czytaj dalej… ]

W NIEDZIELĘ W FILHARMONII

30 czerwca 2025 Anna Woźniakowska 0

Ciekawy muzyczny wieczór. Tym razem na estradzie Filharmonii zasiedli słuchacze otaczając półokręgiem fortepian. To on, a raczej jego otwarte wieko kojarzące się ze skrzydłem gotowym do lotu, było bohaterem wieczoru. I ona – Roberta di Mario, włoska pianistka i kompozytorka, [ Czytaj dalej… ]

SYMFONIA „TYSIĄCA” NA ZWIEŃCZENIE JUBILEUSZU

22 czerwca 2025 Anna Woźniakowska 1

Filharmonia im. K. Szymanowskiego w Krakowie oficjalnie zakończyła osiemdziesiąty, jubileuszowy sezon artystyczny. Ten finał odbył się w Międzynarodowym Centrum Kongresowym w którym nasza czołowa instytucja muzyczna gości od czasu do czasu, gdy chce zaprezentować dzieło które nie mieści się pod [ Czytaj dalej… ]

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

FINAŁ FESTIWALU

1 sierpnia Symfonią h-moll „Polonia” Ignacego Jana Paderewskiego zakończyła się tegoroczna edycja Festiwalu Muzyki Polskiej. Grała orkiestra Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie pod dyrekcją Františka Macka. Czeski dyrygent trafnie odczytał zawartość ideową i muzyczną partytury, podkreślił przynależny Symfonii h-moll szlachetny patos. Jednocześnie uwydatnił dobry warsztat kompozytorski Paderewskiego. Równie interesująco partnerował Mirandzie Liu w Koncercie skrzypcowym d-moll Emila Młynarskiego. Ten późnoromantyczny koncert napisany przez skrzypka, dyrygenta i kompozytora, a więc dobrze skonstruowany, pełen pięknych tematów (urocze Adagio!) jakoś nie wzbudza większego zainteresowania naszych skrzypków. Przed laty II Koncert D-dur nagrał na płytę Konstanty Andrzej Kulka, nagrał go także Nigel Kennedy. Potem Piotr Pławner nagrał oba koncerty Młynarskiego. Nie pamiętam, czy grał je w Krakowie. Teraz I Koncert d-moll zagrała – udanie – Miranda Liu. Zastanawiam się dlaczego nasi artyści dziwnie omijają koncerty Młynarskiego, być może ze względu na wymagania techniczne jakie stawiają wykonawcy partii solowej (np. liczne dwudźwięki). A szkoda, bo z tego okresu w obiegowym repertuarze istnieje tylko Koncert skrzypcowy Karłowicza. Bardzo dobrze więc, że Paweł Orski, dyrektor artystyczny Festiwalu stara się spopularyzować je spopularyzować. Na bis artystka pięknie zagrała uduchowione Adagio z Sonaty g-moll BWV 1001 Johanna Sebastiana Bacha. Finałowy wieczór rozpoczął się orkiestrową transkrypcją Chopinowskiego Scherza b-moll dokonaną przez Karola Respondka. I był to chyba jedyny minus jakże udanej tegorocznej edycji festiwalu. Scherzo b-moll i grzmiące puzony z tubą… Mogą sobie to Państwo wyobrazić? Mnie to się w głowie nie mieści.
LETNIE MADRYGAŁY

W 1984 roku Marek Stachowski „umuzycznił” trzy z „Letnich madrygałów” Gabriela d’Annunzio. Po czterdziestu latach śpiewaczka Jolanta Kowalska-Pawlikowska zwróciła się do ośmiorga twórców wywodzących się z klasy kompozytorskiej Stachowskiego z prośbą by opracowali muzycznie pozostałe wiersze cyklu. W niedzielę 27 lipca w Auli Collegium Novum UJ usłyszeliśmy „Letnie madrygały”. Marek Stachowski swoje pieśni przeznaczył na sopran i trio smyczkowe. Estera Wityńska, Michał Pawełek, Maciej Jabłoński, Szczepan Tesarowicz, Mateusz Bień, Wojciech Widłak, Henryk Jan Botor i Karol Nepelski bądź to postąpili jego śladem, bądź to dali głosowi partnerstwo fortepianu a nawet wtór elektroniczny zbudowany z przetworzonego głosu śpiewaczki. Niezależnie od użytego instrumentarium oraz zróżnicowanego języka muzycznego wynikającego choćby z przynależności do różnych pokoleń (najstarszy z twórców liczy 65 lat, najmłodsza – 31 lat), wszyscy wspaniale oddali niepowtarzalny klimat wierszy d’Anunnzia. Do oddania tego klimatu ulotności zdarzeń i uczuć przyczyniło się świetne wykonawstwo. Jolanta Kowalska-Pawlikowska stworzyła prawdziwy muzyczny teatr, a pomocą byli jej: Dominika Grzybacz – fortepian, i Messages Ensemble w składzie: Oriana Masternak – skrzypce, Maria Shetty – altówka, Marcin Mączyński – wiolonczela. Mimo bardzo deszczowej aury dzięki nim zanurzyliśmy się w zmysłowy świat słonecznej Italii. Niedzielny koncert był częścią 21. edycji Festiwalu Muzyki Polskiej, w tym roku bardzo interesującej. Wczoraj żałowałam jedynie że słuchacze nie otrzymali tłumaczenia wierszy d’Annunzia. Doznania byłyby jeszcze bogatsze.
WSPANIALI WYKONAWCY, INTERESUJĄCA MUZYKA

Po dwóch weekendach tegorocznej edycji Festiwalu Muzyki Polskiej można już powiedzieć, że Paweł Orski, dyrektor artystyczny imprezy, zaprosił tym razem bardzo ciekawych artystów, a oni zaprezentowali interesujące programy. Każdy z kolejnych koncertów przynosi świetne wykonawstwo i wzbogaca naszą wiedzę muzyczną. 17 lipca Janusz Wawrowski – skrzypce i Anna Fedorova – fortepian przypomnieli komponujące panie. „Portrety kobiet” – bo taki tytuł nosił koncert w Auli Collegium Novum UJ – przede wszystkim przybliżyły twórczość naszej Grażyny Bacewicz. Wieczór rozpoczęła jej „Sonata da camera”, wdzięczny pastisz muzyki barokowej z 1945 roku, a zwieńczyła młodsza o cztery lata, energetyczna Sonata nr 4 na skrzypce i fortepian. Wykonanie raz jeszcze ukazało, jak świetny warsztat twórczy miała nasza, wciąż nie doceniana tak jak na to zasłużyła, kompozytorka. W tej neoklasycyzującej klamrze artyści pomieścili dwa utwory wcześniejsze: powstałą w 1914 roku, mieszającą cechy późnoromantyczne z nowszymi prądami, Sonatę fis-moll op. 112 Mel Bonis, francuskiej kompozytorki znaczącej na przełomie XIX i XX wieku a u nas zupełnie nieznanej, oraz 3 Romanse op. 22 Clary Schumann. Nie pamiętamy, że była nie tylko żoną Roberta, znakomitą pianistką, lecz także wyborną, jak się okazało, kompozytorką. Dzień później w sali Filharmonii Krakowskiej Sinfonietta Cracovia pod dyrekcją Marzeny Diakun oraz Elisabeth Leonskaja – fortepian w dwóch koncertach Mozarta – Es-dur KV 482 i c-moll KV 491 – stworzyły prawdziwe kreacje artystyczne. Rosyjska pianistka od kilkudziesięciu lat osiadła w Wiedniu (ma 80 lat) porywała pięknem i perlistością dźwięku oraz szlachetną i głęboką zarazem prostotą interpretacji mozartowskiej muzyki. Orkiestra pod batutą odnoszącej triumfy na całym świecie dyrygentki pięknie jej partnerowała. Zabłysnęła też interpretacjami pełnego muzycznego dowcipu Divertimenta B-dur „Eine kleine Haydn Music” Henryka Czyża oraz otwierającego wieczór utworu Pawła Mykietyna ”3 for 13”. Sobotni wieczór (19 lipca) w Auli Collegium Novum UJ był spotkaniem z kameralistyką najwyższej próby za sprawą artystów szwajcarskich. Quatour Sine Nomine w składzie: Patrick Genet – I skrzypce, François Gotttraux – II skrzypce, Hans Egidi – altówka i Marc Jaermann – wiolonczela, grając I Kwartet smyczkowy C-dur op. 37 Karola Szymanowskiego i młodszy o 37 lat I Kwartet Constantina Regameya zachwycił homogenicznością brzmienia i idealną współpracą w kreowaniu interpretacji. W drugiej części wieczoru zabrzmiał Koncert fortepianowy f-moll Chopina którego partię solową grała Sylviane Deferne. Przyznam się, nie lubię Chopinowskich koncertów z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego. Tym razem jednak musiałam ulec. W nie najlepszej, bo suchej, akustyce uniwersyteckiej auli, przy użyciu fortepianu marki Kawai, a więc o ograniczonych możliwościach barwowych, i właśnie z kwartetowym jedynie akompaniamentem Koncert f-moll wczoraj po prostu zachwycał. Nigdy dotąd nie miałam kontaktu z tą pianistką, a przecież chciałabym jej jeszcze posłuchać. Bo to był Chopin jakiego lubię, bez szukania oryginalności za wszelką cenę, prawdziwie romantyczny, wyśpiewany na fortepianie z wielką uważnością i swobodą zarazem. Po prostu piękny! Piękne i ujmujące szlachetnością było również zagrane przez artystów na bis Andantino z Koncertu Es-dur KV 449 Mozarta.