Recenzje – Strona 3 – Anna Woźniakowska

ARTYŚCI NIEDOCENIENI

4 listopada 2024 Anna Woźniakowska 0

Trzy krążki wypełnione muzyką na skrzypce z fortepianem, wydane przez Ars Sonora Studio najpewniej sumptem wykonawców. Nagrania pochodzą z różnych lat, od 1993 do 2007 roku, a więc z czasów świetności obu grających artystów. Choć trzeba powiedzieć że i dziś [ Czytaj dalej… ]

SIEDEM BRAM JEROZOLIMY

3 listopada 2024 Anna Woźniakowska 1

Wczoraj sala koncertowa ICE nosząca imię Krzysztofa Pendereckiego wypełniła się chcącymi wysłuchać jego VII Symfonię „Siedem bram Jerozolimy”. Koncert w dzień Zaduszny poświęcony był pamięci Mistrza a zarazem otwierał Międzynarodowy Festiwal Muzyki Europy Środkowo-Wschodniej, który w tym roku chyba po [ Czytaj dalej… ]

PIĘKNY, UDUCHOWIONY BRAHMS

26 października 2024 Anna Woźniakowska 1

Czterdziestoczteroletniego Christopha Altstaedta zobaczyłam wczoraj po raz pierwszy na estradzie krakowskiej Filharmonii i wiem, że chciałabym zobaczyć go na niej ponownie. Niemiecki dyrygent z filharmonicznymi zespołami poprowadził „Ein Deutsches” Requiem Johannesa Brahmsa. Była to interpretacja gruntownie przemyślana, pełna ekspresji, trzymająca [ Czytaj dalej… ]

CIEKAWA KAMERALISTYKA

23 października 2024 Anna Woźniakowska 0

Krakowska Jesień Muzyczna odbywająca się po raz jedenasty za sprawą Stowarzyszenia Artystycznego „Porta Musicae” i Filharmonii im. K. Szymanowskiego jest ciekawym przeglądem muzyki kameralnej, także najnowszej, oraz kameralnego wykonawstwa. Rok rocznie przynosi jakieś prawykonania. Tym razem w poniedziałek 21 października [ Czytaj dalej… ]

PANUFNIK, SCHUMANN, BEETHOVEN

20 października 2024 Anna Woźniakowska 0

W piątek i w sobotę w Filharmonii kolejny ciekawy koncert pod batutą Łukasza Borowicza. Najpierw „Muzyka jesieni” Andrzeja Panufnika, jeden z najpiękniejszych utworów napisanych w XX wieku, nostalgiczny, przejrzysty, niepozbawiony akcentów dramatycznych. To swoisty tren żałobny dla odchodzącego życia przyrody, [ Czytaj dalej… ]

SALA Z PATRONEM

16 października 2024 Anna Woźniakowska 0

W Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. W. Żeleńskiego w Krakowie piękna uroczystość – nadanie sali koncertowej imienia jej pomysłodawcy Stefana Wojtasa, zmarłego niedawno wieloletniego dyrektora placówki. Pamiętam, kiedy Stefan Wojtas powiedział przed laty że musi wybudować w szkole prawdziwą [ Czytaj dalej… ]

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

PENDERECKI, KORZENIOWSKI I SINFONIETTA CRACOVIA

W krakowskim ICE, w audytorium im. K. Pendereckiego odbył się w piątek uroczysty wieczór jubileuszowy Orkiestry Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa „Sinfonietty Cracovii”, która właśnie skończyła trzydzieści lat. Były piękne mowy i odznaczenia dla zespołu (Polonia Minor od Samorządu Wojewódzkiego), dyrekcji (Honoris Gratia od Miasta) i jedenaściorga instrumentalistów orkiestry pracujących w niej od chwili założenia (brązowe odznaki Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Były gromkie brawa od niemal pełnej sali, bo Sinfonietta Cracovia przez te trzydzieści lat dobrze zasłużyła się krakowskiej i polskiej kulturze, jest ulubionym zespołem krakowian i nie tylko. I była oczywiście muzyka, tym razem wspomagana projekcjami filmowymi. W pierwszej części wieczoru słuchaliśmy utworów Krzysztofa Pendereckiego pod dyrekcją Katarzyny Tomali-Jedynak, od trzech lat dyrygentki zespołu (wcześniej, najdłużej, bo dwadzieścia lat, jego muzyczne oblicze kształtował Robert Kabara, a potem przez siedem lat – Jurek Dybał). Zabrzmiały „Trzy utwory w dawnym stylu” czyli muzyka pisana przez młodego Pendereckiego do filmu o Kaplicy Zygmuntowskiej i do „Pamiętnika znalezionego w Saragossie”. Muzyka stylizowana na renesans i barok została wykonana z pieczołowitością i wdziękiem. Potem słuchaliśmy Sinfonietty nr 2 na klarnet i smyczki. Partię klarnetu grał Andrzej Ciepliński bardzo dobrze współpracując z zespołem. Wprawdzie wśród czterech części Sinfonietty jest energetyczne Scherzo, to klimat całości określają pozostałe, wolne jej części. Ten klimat zadumy, nostalgii potęgowały jeszcze projekcje filmowe ukazujące park w Lusławicach jesienią. Pełny barw, ale naznaczony zbliżającą się śmiercią – zimą. W tym kontekście szczególnie poruszająca była ostatnia część Sinfonietty, czyli Abschied – Pożegnanie. Pożegnanie Mistrza ze stworzonym przez siebie, ukochanym miejscem? To poczucie pożegnania i nostalgii wzmocnił jeszcze kolejny utwór: interpretowana pięknie, z olbrzymią ekspresją Chaconne napisana po śmierci Jana Pawła II. I tak pierwsza część koncertu nie miała jubileuszowego blasku, lecz była hołdem składanym przez dyrygentkę i zespół Kompozytorowi któremu wiele zawdzięczał. Także druga część koncertu w pewien sposób wiązała się z Krzysztofem Pendereckim. Słuchaliśmy bowiem muzyki filmowej jego ucznia, Abla (Adama) Korzeniowskiego, osiadłego w Los Angeles, uhonorowanego wieloma nagrodami członka Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej. Abel Korzeniowski przedstawił z Sinfoniettą Cracovią motywy z filmów: „Emily”, „Till”, Królewski romans”, „Zwierzęta nocy” i „Samotny mężczyzna”. Wcześniej zabrzmiał utwór „Unexpected Gravity of Green Flowers” napisany przez niego specjalnie na jubileusz Sinfonietty Cracovii. Zarówno w tym utworze, jak i w prezentowanych motywach filmowych dominowały cechy muzyki repetytywnej, co – przynajmniej dla mnie – tworzyło pewną monotonię muzyczną.
JUBILEUSZ

Krakowski Kwintet Dęty gra już dwadzieścia pięć lat. I to jak gra! We wtorek po raz kolejny zachwycił w czasie jubileuszowego koncertu we Floriance. Program wieczoru był streszczeniem działalności zespołu który działa w składzie: Katarzyna Kurowska-Mleczko – flet, Marek Mleczko – obój, Roman Widaszek – klarnet, Paweł Solecki – fagot i Tadeusz Tomaszewski – róg. A więc słuchaliśmy klasyki czyli Divertimenta B-dur „Chorale St. Antonio” Josepha Haydna, które zainaugurowało spotkanie z jubilatami. Nie zabrakło muzyki kręgu francuskiego (choć polskiej) pierwszych dziesiątków lat XX wieku, zawsze dobrze reprezentowanej na koncertach Kwintetu. Tym razem był to „Taniec czarownicy” z baletu „Le Jardin du Paradis” na kwintet i fortepian Aleksandra Tansmana, a z Krakowskim Kwintetem Dętym interpretowała go Beata Bilińska. Krakowscy „dętyści” zawsze z chęcią bowiem występowali z zaproszonymi artystami. „Cantabile in h” Krzesimira Dębskiego przypomniało, że na przed Kwintetem, a potem równolegle z nim, działało Krakowskie Trio Stroikowe. „Sextant” na kwintet i fortepian napisany specjalnie dla zespołu przez Krzysztofa Herdzina zwracał uwagę na fakt, że przez lata Krakowski Kwintet Dęty przyczynił się do powstania wielu pozycji współczesnej muzyki kameralnej, bo wielu kompozytorów polskich pisało swe utwory właśnie dla niego wiedząc że będą wykonywane z największą pieczołowitością i najwyższą maestrią. Tak też było i we wtorek, gdy Beata Bilińska i członkowie zespołu grali muzykę tyleż nowoczesną co dobrze osadzoną w tradycji, z nieśpiesznie rozwijającą się początkową narracją o wręcz impresjonistycznych barwach prowadzącą do energetycznej, niemal neoklasycznej w swej motoryce kulminacji. A na koniec kameralna wersja „Błękitnej rapsodii” Gershwina opracowana na fortepian i kwintet dęty przez Reinharda Gutschego, klarnecistę związanego z Mozarteum, jako dowód wszechstronności repertuarowej i wykonawczej zespołu. Przy fortepianie tym razem zasiadł Filip Wojciechowski, znany pianista klasyczny ale też wybitny jazzman. Była to więc „Rapsodia” pełna improwizacyjnych wstawek, a Krakowski Kwintet Dęty bardzo dobrze czuł się w tych jazzowych klimatach (brawo Roman Widaszek!). A potem były dowcipne bisy w wykonaniu wszystkich artystów, wielka owacja i liczne życzenia dalszej owocnej pracy. Z serca się do nich dołączam!
VIII SYMFONIA BRUCKNERA

Sobotnia prezentacja VIII Symfonii c-moll Antona Brucknera w sali Filharmonii Krakowskiej zakończyła się owacją na stojąco. Coraz częściej tak właśnie dziękujemy naszym filharmonikom za muzyczne wrażenia. Są ku temu powody. Odmłodzona orkiestra prezentuje co tydzień świetną formę. Dawno nie pamiętam tak wyrównanego jej poziomu. Ale w sobotę standing ovation miała szczególne znaczenie. Dziękowaliśmy bowiem dyrygentowi i orkiestrze za poruszającą interpretację najpotężniejszego dzieła Antona Brucknera, którego 140. rocznicę urodzin obchodziliśmy w tym roku. Nie pamiętam kiedy wcześniej w filharmonicznej sali rozbrzmiewała VIII Symfonia c-moll Antona Brucknera. Nie dziwota, bo to dzieło stawiające przed wykonawcami bardzo trudne wyzwania. Blisko półtorej godziny muzyki wymagającej zwiększonej obsady instrumentalnej (m.in. osiem waltorni, cztery tuby wagnerowskie) niesie olbrzymi ładunek emocji, której nie każdy dyrygent potrafi sprostać. Nie mówię już o trudnościach samej partytury. Tym razem z potężnym dziełem postanowił zmierzyć się José Maria Florêncio prowadząc je – co ważne – z pamięci. Wysłuchałam sobotniego wykonania. Dyrygent znakomicie zaprojektował i zrealizował przebieg dramatyczny zarówno poszczególnych części jak i całego dzieła. Starannie i w przemyślany sposób budował kolejne kulminacje, pięknie modelował szerokie, melodyjne tematy. W takiej interpretacji podążając za muzyczną narracją nie czuło się upływu czasu. Szczególnie urzekło mnie Adagio, które pod ręką brazylijsko-polskiego dyrygenta miało i wręcz niebiańskie rozjaśnienia, i mroczne, dramatyczne kulminacje. A orkiestra podążała za dyrygentem jak zespolona z nim myślą i sercem. Tej prezentacji nie da się zapomnieć.