CIEPŁO I RADOŚNIE

Dwa wieczory pod egidą Akademii Muzycznej im. K. Pendereckiego w Krakowie. Pierwszy w sobotę, w ramach 50-lecia Katedry Kameralistyki, był jubileuszem Renaty Żełobowskiej-Orzechowskiej. Znana krakowska pianistka, kameralistka z którą w ostatnich dziesiątkach lat grał i śpiewał chyba każdy krakowski (i nie tylko) artysta, obchodziła 40-lecie pracy artystycznej. Swój jubileusz święciła oczywiście muzyką. Z Mateuszem Kurcabem wykonała Sonatę D-dur na cztery ręce KV 381 Mozarta, z Marią Sławek – Sonatę Es-dur op. 12 nr 3 na skrzypce i fortepian Beethovena, z Mariuszem Pędziałkiem – Suitę na obój i fortepian Kisielewskiego, z Moniką Korybalska – Siete canciones populares Españolas Manuela de Falli. Ale oprócz pięknie prezentowanej muzyki w czasie tego koncertu ważna była też atmosfera pełna ciepła i wdzięczności kierowanej do Jubilatki przez tłumnie zgromadzoną publiczność. Bo Renacie Żełobowskiej-Orzechowskiej krakowska kultura zawdzięcza wiele. Nie wiem czy jest w naszym mieście druga pianistka która z takim entuzjazmem przyjmowałaby propozycje grania, często bez honorarium, i z taką pasją i powagą podchodziła do każdego muzycznego zadania. To m.in. podkreślał też krótki filmowy portret artystki przygotowany przez prof. Małgorzatę Janicką-Słysz prowadzącą sobotni wieczór. A dodać jeszcze trzeba, że z takim samym zaangażowaniem Renata Żełobowska-Orzechowska podchodzi do pracy pedagogicznej na uczelni.
Sobotni wieczór przybliżył też zapomnianego kompozytora jakim był Stefan Kisielewski. Pamiętamy go jako wspaniałego publicystę. Warto wrócić do jego muzyki, szczególnie kameralnej.
W niedzielę, tym razem w filharmonicznej sali, panowała również wysoka temperatura emocjonalna i było równie radośnie. Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej koncertowała pod dyrekcją pracującego z nią na co dzień Rafała Jacka Delekty. Studencka orkiestra zawsze gra z zapałem przynależnym młodości. Tym razem ten zapał wynikał również z prezentowanego repertuaru. Słuchaliśmy bowiem sztandarowych utworów George’a Gershwina: Błękitnej rapsodii i Amerykanina w Paryżu, oraz Koncertu na flet, trio jazzowe i orkiestrę Wojciecha Kostrzewy, młodego kompozytora, aranżera i perkusisty. W swoim koncercie, w którym partię solową grał interesująco Łukasz Jankowski a trio jazzowe tworzyli: Szymon Wojnarowicz – fortepian, Jan Kusek – gitara basowa i Piotr Przewoźniak – perkusja, połączył elementy jazzu i klasyki orkiestrowej świetnie panując nad formą i treścią muzycznej materii.
Już w tym utworze otwierającym niedzielny wieczór czuło się, że młodzi muzycy pod batutą swego szefa grają po prostu z radością, ale jej apogeum poznaliśmy w utworach Gershwina. To nic, że glissando klarnetowe otwierające Rapsodię nie w pełni się udało. Przyznam, że po Alojzym Thomysie i Lesławie Licu, legendarnych klarnecistach Filharmonii Krakowskiej, rzadko udawało mi się słyszeć pięknie zagrane to solo, które jest wyzwaniem dla każdego klarnecisty. Jest psychicznym obciążeniem porównywalnym z solem waltorniowym w finale Koncertu f-moll Chopina. Każdy słuchacz podświadomie czeka: będzie kiks, czy nie będzie? A więc pomińmy to niedzielne solo. Całość Rapsodii porywała wyczuciem swingu, zróżnicowaniem dynamicznym i ciekawą narracją. Wielka w tym zasługa grającego partię fortepianu Marka Szlezera, który oprócz elementu czysto wirtuozowskiego podkreślił bogactwo nastrojów zawartych w muzyce Gershwina. A Amerykanin w Paryżu pod batutą Rafała Jacka Delekty i w wykonaniu młodych muzyków po prostu porywał. Radość muzykowania pozwoliła im w pełni sprostać wcale niełatwemu zadaniu.