PAMIĘCI KRZYSZTOFA PENDERECKIEGO

2 kwietnia 2022 Anna Woźniakowska Recenzje 0

W piątek 1 kwietnia w Filharmonii Krakowskiej koncert poświęcony Krzysztofowi Pendereckiemu. W programie Chaconne z Polskiego Requiem i Credo. Na estradzie zespoły Filharmonii: orkiestra, chór mieszany (przygotowanie Piotr Piwko) i chór chłopięcy (przygotowanie Lidia Matynian) oraz soliści: Iwona Hossa, Karolina Sikora, Anna Lubańska, Adam Zdunikowski i Piotr Nowacki. Przy pulpicie dyrygenckim Rafał Janiak.
Ten wieczór raz jeszcze uświadomił obecnym jak ważna, jak angażująca odbiorców jest muzyka Krzysztofa Pendereckiego, ile emocji i ważnych myśli potrafił przekazać dźwiękiem. Jego wielkie muzyczne freski, takie jak Credo, mają olbrzymią siłę oddziaływania, bo nasycone są osobistą refleksją kompozytora.
Wczoraj pod batutą Rafała Janiaka muzyczny przekaz był bardzo wyraźny. W dzisiejszych, pełnych zawirowań czasach, deklaratywność Credo wskazywała nam punkt oparcia.
Poprzedzająca Credo Chaconna na smyczki była w interpretacji Rafała Janiaka prawdziwym lamentem oddającym dobrze nastrój słuchaczy osieroconych przez wielkiego twórcę.
Za tak wzruszający wieczór można tylko powiedzieć: dziękujemy.

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

JUBILEUSZ KRAKOWSKIEJ OPERY KAMERALNEJ

Nie do wiary jak ten czas leci. Krakowska Opera Kameralna ma już dwadzieścia lat, a mnie się wydaje że niedawno na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Kameralnej i Organowej (niestety już nie istnieje) w Wygiełzowie oglądałam słowno-muzyczny spektakl Sceny El-Jot czyli grupy aktorów skupionych wokół artystycznego małżeństwa: aktorki i choreografki Jadwigi Leśniak-Jankowskiej i reżysera Wacława Jankowskiego. A to były lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku. Powoli ale konsekwentnie małżeństwo Jankowskich urzeczywistniało swe marzenie o własnym teatrze, a właściwie o własnej operze. Po latach Krakowska Opera Kameralna, chyba jedyna prywatna opera w Polsce, ma własny lokal, dobrze dobrany zespół artystów a w portfolio wiele zrealizowanych spektakli które spotkały się z wysoką oceną krytyki i publiczności. Spektakle KOK charakteryzowały się zawsze, i do dziś charakteryzują dopracowaniem szczegółów, pięknem inscenizacji, a przede wszystkim specyficzną aurą, która towarzyszy każdej kolejnej premierze. W sali przy ul. Miodowej 15 w Krakowie czas bowiem płynie w innym niż na zewnątrz tempie. Nieco wolniej, dzięki czemu można smakować każde słowo i każdą nutę. Tak właśnie było w sobotę, gdy z okazji jubileuszu uczestniczyliśmy w premierze opery Pergolesiego „Il geloso schernito” („Wyszydzony zazdrośnik”) w inscenizacji i reżyserii Wacława Jankowskiego, w scenografii i kostiumach Katarzyny Muchy, z ruchem scenicznym zaprojektowanym przez Jadwigę Leśniak-Jankowską. Małżeństwo Jankowskich zwykło w swych inscenizacjach multiplikować operowe postaci. Podobnie było w sobotę. Śpiewakom: Annie Koźlakiewicz (sopran) i Łukaszowi Kostce (baryton) wykonującym swe partie po włosku partnerowali aktorzy: Urszula Sadowińska-Pardyak i Maciej Rutkowski którzy przekazywali polski tekst libretta oraz tancerze: Agnieszka Hrakałło-Horawska i Piotr Malaga obrazujący uczucia bohaterów. Ten podział chwilami się zacierał, bo ruch sceniczny przechodzący chwilami w figury taneczne obejmował (w różnym stopniu) wszystkich wykonawców, a w finale okazało się, że aktorzy i tancerze umieją także śpiewać. Taka inscenizacja dodawała dziełu Pergolesiego życia i wdzięku. Ale opera to -przynajmniej dla mnie – przede wszystkim muzyka. Spektakl muzycznie przygotowała i poprowadziła śpiewaków i zespół muzyczny Kinga Głowacka. A uczyniła to stylowo i starannie. Także młodzi ale utytułowani już śpiewacy wykazali się bardzo dobrym warsztatem i dużą wrażliwością muzyczną. Sądzę że doświadczenia zdobyte przez nich w Krakowskiej Operze Kameralnej będą dobrze owocować w ich dalszej pracy. W sobotę z okazji jubileuszu nie zabrakło podziękowań i życzeń na przyszłość, a także wyrazów uznania za dotychczasową pracę. Monika Gubała, dyrektor Departamentu Kultury i Dziedzictwa Narodowego Urzędu Marszałkowskiego Woj. Małopolskiego wręczyła Jadwidze Leśniak-Jankowskiej i Wacławowi Jankowskiemu Krzyże Małopolski czyli Oznaki Honorowe Woj. Małopolskiego. Były to ze wszech miar zasłużone odznaczenia.
MUZYKA FRANCUSKA

W ponury listopadowy wieczór w Filharmonii muzyka francuska pełna barw i radości. Chyba po raz pierwszy bawiący w Krakowie (pamięć bywa zawodna) włoski dyrygent Marco Angius rozpoczął ten muzyczny wieczór I Suitą z „Arlezjanki” Bizeta i był to pokaz wrażliwości muzycznej i dyrygenta i orkiestry. Kolorowa, niemal zwiewna muzyka nie pozbawiona jednak akcentów dramatycznych, urzekała delikatnością i finezją. Takiż był też akompaniament V Koncertu fortepianowego F-dur op. 103 Saint-Saënsa. Partię solową grał Jonathan Fournel, także goszczący po raz pierwszy w Filharmonii Krakowskiej zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Królowej Elżbiety w 2021 roku. Artysta porywał wirtuozerią, jakością dźwięku, doskonałą współpracą z orkiestrą, a przede wszystkim muzykalnością. Pięknie zróżnicował tematy I części Koncertu F-dur. Interesująco pokreślił rapsodyczny charakter jego II części tworząc ciekawą, wciągającą słuchacza narrację muzyczną. Doskonałą sztuką pianistyczną zabłysnął w finałowym Molto allegro. A na bis dorzucił rozmarzone, delikatne, jakby zamglone, wywoływane z odległej pamięci Intermezzo Brahmsa. To pianista który ze wszech miar zasługuje na uznanie. Po przerwie Marco Angius doprowadził słuchaczy do wrzenia porywającą interpretacją „Karnawału rzymskiego” Berlioza. A potem jeszcze podniósł temperaturę, bo na finał zabrzmiało „Bolero” Ravela. Owacja na stojąco była w pełni zasłużona!
WIECZÓR MISTYCZNY

Wczoraj w sali Filharmonii wieczór niemal mistyczny, a to za sprawą śpiewaków Capelli Cracoviensis wykonujących pod kierunkiem Juana Sancha, hiszpańskiego śpiewaka i dyrygenta, „Missa pro defunctis” Franciska Guerrera i „Svyati” Johna Tavenera. Surowa, renesansowa polifonia Guerrera w połączeniu z odpowiednio dobranymi fragmentami chorału gregoriańskiego nie miała wczoraj koncertowego blasku. Dominowało w niej modlitewne skupienie osiągane m.in. odpowiednim operowaniem ciszą. W wyciemnionej sali (jedynym światłem były lampki przy pulpitach artystów) pięknie stopione w jedno śpiewacze głosy rozbrzmiewały jakby z oddali, nieco odrealnione. Delikatne operowanie dynamiką uwypuklało polifoniczne meandry utworu. Ten efekt „nierealności” był jeszcze wyraźniejszy w utworze Johna Tavenera, w którym doszła do głosu sięgająca chwilami ekstazy duchowość prawosławia. Jak w sali o niedużym pogłosie udało się artystom stworzyć taką aurę dźwiękową, nie wiem. Wiem natomiast, że finału dzieła utrzymanego w dźwięcznym, ale będącym jednocześnie na granicy słyszalności piano, długo nie zapomnę. W „Svyati” Tavenera partnerką śpiewaków była wiolonczelistka Maria Leszczyńska która doskonale współtworzyła niecodzienną atmosferę utworu. Wcześniej w jej interpretacji usłyszeliśmy „Per Slava” Krzysztofa Pendereckiego i „III Suitę a-moll” Maksa Regera. Laureatkę II nagrody tegorocznego Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego im. W. Lutosławskiego słyszałam po raz pierwszy. Mam nadzieję usłyszeć ją ponownie w niedalekiej przyszłości, bo to bardzo ciekawa artystycznie postać.

Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes