SINFONIETTA CRACOVIA W FILHARMONII

Wczoraj w sali Filharmonii wystąpiła Sinfonietta Cracovia. Ten koncert był inauguracją współpracy obu instytucji w ramach projektu „Muzyczne mosty”. Był zarazem zapowiedzią miesięcznego tournée Sinfonietty po Niemczech. Z czym pojedzie? W programie koncertu prowadzonego przez Christopha Koncza, węgiersko-austriackiego dyrygenta, kameralistę i skrzypka, lidera sekcji II skrzypiec Filharmoników Wiedeńskich, znalazła się muzyka polska i niemiecka. Koncert rozpoczął „Polonez balowy” Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego. Potem zabrzmiały: Feliksa Janiewicza „Divertimento”, Johanna Sebastiana Bacha Koncert A-dur BWV 1055 w obojowej transkrypcji Waltera Häuslera, Mendelssohna X Symfonia h-moll na ork. smyczkową i siedem z „Lieder ihne Worte” w transkrypcji Andreasa N.Tarkmana na obój i ork. smyczkową. Koncert zakończyła transkrypcja I Kwartetu smyczkowego d-moll dokonana przez Jurka Dybała. Koncert był więc wdzięczny dla ucha, urozmaicony i dający pole do popisu zarówno soliście jak i orkiestrze.
Solistą wieczoru był Hiszpan Ramón Ortega Quero, laureat m.in. I nagrody w monachijskim Konkursie RD w 2007 roku. Wczoraj, szczególnie w Pieśniach bez słów dał prawdziwy pokaz wrażliwości muzycznej, urody dźwięku, bogatej palety artykulacji. Równie świetny był w transkrypcji klawesynowego koncertu Bacha, choć tu dyrygent i orkiestra nie ułatwiali mu zadania w finale utworu.
Dawno nie słyszałam Sinfonietty. Z radością stwierdziłam że wciąż jest zespołem wrażliwym, muzykującym z pasją. Ale wczoraj początek koncertu nie był udany. W Polonezie Gorczyckiego zagranym z romantyczną ekspresją (choć to przecież barok) zabrakło mi precyzji. Zarówno w nim, jak i w Divertimencie Janiewicza dało się słyszeć uchybienia intonacyjne w solowych epizodach skrzypcowych. Nie mogłam się też zgodzić na tempo i charakter finału Bachowskiego koncertu. Dyrygowanie barokowego Allegro ma non tanto na „raz”, niczym w wiedeńskim walcu, nie pozwoliło soliście oddać charakteru wykonywanej muzyki.
Te braki w pełni wynagrodziły mi utwory Mendelssohna ze wspaniale podkreślonym bogactwem harmonicznym i emocjonalnym młodzieńczej Symfonii h-moll i pięknie wyśpiewanymi „Pieśniami bez słów”. Bardzo ciekawie zabrzmiał też Kwartet d-moll Moniuszki. W wersji orkiestrowej nabrał koloru i znaczenia. Brawo!

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*