KRAKOWSKA JESIEŃ MUZYCZNA

Krakowska Jesień Muzyczna organizowana przez Stowarzyszenie Muzyczne „Porta Musicae” i Filharmonię ma już dziesięć lat. Zgodnie z założeniem festiwalu w ramach tegorocznej, jubileuszowej edycji prezentowana jest zarówno najnowsza twórczość kameralna jak i arcydzieła minionych wieków. Wczoraj w filharmonicznej Złotej Sali wystąpiły dwie krakowskie artystki: Katarzyna Oleś-Blacha – sopran i Mariola Cieniawa – fortepian. W ich wykonaniu słuchaliśmy pieśni Moniuszki, Berezy, Szymanowskiego, Dvořáka i Villi-Lobosa, a na bis ukraińskiej pieśni Nicholaya Dremlugi oraz modlitwy Toski z opery Pucciniego.
Domeną Katarzyny Oleś-Blachy jest głównie opera. Wczoraj przypomniała że jest także wyborną interpretatorką pieśni. Melomani z pewnością pamiętają organizowany przez nią przed kilkoma laty cykl koncertów „Pieśń – teatr słowa”. Wczoraj także za sprawą obu artystek uczestniczyliśmy w pięknym spektaklu, bowiem każda z pieśni była odrębną scenką, muzycznie i dramatycznie dopracowaną w każdym drobiazgu. Szczególnie interesujące były pieśni zapomnianego dziś Stefana Henryka Berezy (1888-1939), prawnika i kompozytora (twórcy m.in. opery „Grażyna”), wychowanka Konserwatorium w Moskwie, profesora Konserwatorium w Charkowie, działacza Towarzystw Muzycznych w Warszawie i Gdańsku, zamordowanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich podczas egzekucji gdańskiej inteligencji. Późnoromantyczne, o ciekawej harmonice i dużym ładunku emocji utwory powinny częściej gościć w repertuarze polskich wokalistów.
Oprócz świetnego partnerowania śpiewaczce Mariola Cieniawa grała też utwory fortepianowe Paderewskiego, Chopina, Mompou i Granadosa. I w nich potwierdziła że jest pianistką o bardzo dobrym warsztacie i wielkiej wrażliwości muzycznej. Jedyne zastrzeżenia miałabym do Walca As-dur op. 34 nr 1 Chopina, który w interpretacji pianistki utracił nieco przynależny tańcowi charakter i był bardziej fantazją na temat walca niż samym walcem.