2025 – Anna Woźniakowska

BEETHOVEN I KENNEDY

13 stycznia 2025 Anna Woźniakowska 0

Słuchając muzyki w niedzielę w filharmonicznej sali myślałam że nie ma lepszego antidotum na paskudny zimowy wietrzny wieczór niż VI Symfonia F-dur „Pastoralna” Ludwiga van Beethovena. Bo właśnie jej słuchałam w interpretacji Alexandra Humali prowadzącego filharmoniczną orkiestrę. A słuchając, podziwiałam [ Czytaj dalej… ]

RADOŚCI NOWOROCZNE

3 stycznia 2025 Anna Woźniakowska 0

Od lat Nowy Rok spędzam z muzyką, w Operze lub w Filharmonii. Ale dawno żaden z noworocznych koncertów nie sprawił mi tyle radości co miniony. Powodów tej radości było kilka. Orkiestrę naszej Filharmonii poprowadził tym razem Tomasz Tokarczyk którego dawno [ Czytaj dalej… ]

Pamięć ludzka jest zawodna, doświadczenie muzyczne – jednostkowe i ulotne. Jak je zatrzymać? Nie da się zwerbalizować wywołanych muzyką wzruszeń, ale kilka zdań zanotowanych po koncercie pozwala przynajmniej zdokumentować ich zaistnienie. Czasem te notatki wywołują oddźwięk, odezwie się ktoś, kto podobnie zareagował na słuchaną muzykę. Rodzi się wtedy poczucie wspólnoty. Czasem rozlegnie się głos przeciwny i wtedy trzeba przeanalizować swoje wrażenia.  
Nie bez znaczenia jest także prosty zapis kronikarski – co, gdzie, kiedy... Może kiedyś przyda się do uzupełnienia kreślonego przez kogoś obrazu naszego życia muzycznego?

BEETHOVEN I KENNEDY

Słuchając muzyki w niedzielę w filharmonicznej sali myślałam że nie ma lepszego antidotum na paskudny zimowy wietrzny wieczór niż VI Symfonia F-dur „Pastoralna” Ludwiga van Beethovena. Bo właśnie jej słuchałam w interpretacji Alexandra Humali prowadzącego filharmoniczną orkiestrę. A słuchając, podziwiałam zarówno warsztat kompozytorski Beethovena jak i wykonanie które podkreśliło mistrzostwo tego warsztatu. Alexander Humala zachował klasyczny umiar w korzystaniu ze środków ekspresji, nadał Beethovenowskiej muzyce lekkość i wdzięk. Zarazem dobrze zróżnicował charakter poszczególnych części Symfonii F-dur. Myślę, że mniej skupiał się na programowości dzieła, bardziej na uwypukleniu piękna jego czysto muzycznych szczegółów. Przyznam się, że Symfonia „Pastoralna” nie należała do moich ulubionych dzieł symfonicznych Beethovena. Niedzielna prezentacja znacząco poprawiła jej lokatę w moim rankingu. Po Symfonii F-dur zabrzmiała opracowana przez Frizta Kreislera solowa kadencja do Beethovenowskiego Koncertu skrzypcowego D-dur poprzedzona krótkim wstępem orkiestry. Grał ją Nigel Kennedy. Był to swoisty wstęp do drugiej części wieczoru. Ją bowiem wypełnił w znacznej mierze Koncert skrzypcowy Nigela Kennedy’ego „Für Ludwig Van”, będący jedynym w swoim rodzaju dialogiem muzycznym z Koncertem skrzypcowym D-dur Beethovena. Dawno nie widziałam i nie słuchałam Nigela Kennedy’ego na estradzie. Słynny skrzypek w ostatnich latach występował w Krakowie głównie w koncertach jazzowych. Byłam więc ciekawa jego powrotu do klasyki. Czy powrotu? Koncert skrzypcowy nr 1 Kennedy’ego to istny kalejdoskop muzyczny. Rzeczywiście są w nim wyraźne odniesienia do Beethovena zarówno w budowie tematów muzycznych jak i w harmonice. Ale obok nich mamy elementy minimal music, elektroniczne przetwarzanie dźwięku skrzypiec, odwołania do góralszczyzny, niemal impresjonistyczne plamy dźwiękowe i jazz. W pewnym momencie Nigel Kennedy odłożył skrzypce, siadł do fortepianu i w triu (kontrabas i perkusja) stworzył piękne jam session. Miałam wręcz wrażenie iż tak zapamiętał się w muzyce że zapomniał o swoim Koncercie skrzypcowym. Ale nie, wrócił do skrzypiec i dokończył kompozycję. A potem zagrał wraz z orkiestrą pod dyrekcją Alexandra Humali opracowaną przez siebie wersję „Merry Christmas Mr Lawrence” Ryuichi Sakamoto, kompozytora zdobywcy Złotych Globów, Grammy i Oscara za muzykę do „Ostatniego cesarza” Bertolucciego. A potem były bisy. A jak grał 68-letni artysta? Wciąż dysponuje świetnym warsztatem, choć gatunek dźwięku już nie ten, chwilami też słychać było wahania intonacji. Jedno wszakże pozostało takie samo. Nigel Kennedy wciąż jest medium przez które płynie czysta muzyka. I za to go kochamy!
RADOŚCI NOWOROCZNE

Od lat Nowy Rok spędzam z muzyką, w Operze lub w Filharmonii. Ale dawno żaden z noworocznych koncertów nie sprawił mi tyle radości co miniony. Powodów tej radości było kilka. Orkiestrę naszej Filharmonii poprowadził tym razem Tomasz Tokarczyk którego dawno z batutą nie obserwowałam. A to wybitny specjalista w interpretacji muzyki z jakiej zbudowano program wieczoru. Orkiestra pod jego ręką w utworach m.in. Rossiniego, Pucciniego, Verdiego, Straussa, Kalmana, Lehara porywała lekkością i wdziękiem Druga radość to poszerzenie zwyczajowego repertuaru noworocznych koncertów Chyba po raz pierwszy słuchaliśmy uwertury do „Damy pikowej” Suppego, arii z musicalu „Kismet” wykorzystującego muzykę Borodina czy arii z operetki „Czarodziejka” Herberta. Trzeci powód do radości to soliści wieczoru: młodzi, obdarzeni pięknymi głosami i talentem scenicznym śpiewacy Elisa Balbo – sopran i Michele Angelini – tenor, oraz rodzimi skrzypkowie: Paweł Wajrak i Jakub Żurek z wirtuozowskim zacięciem grający partie solowe w „Navarrze” Sarasatego. Niemało radości sprawili też tancerze Zespołu Pieśni i Tańca UJ „Słowianki” tradycyjnie uczestniczący w sylwestrowo-noworocznych filharmonicznych koncertach. Czardasz, polka i walce w choreografii Anny Gryszun dobrze współgrały z muzyką. Z przyjemnością słuchałam Piotra Krasnowolskiego zapowiadającego poszczególne pozycje repertuaru. Ale największą radość sprawiła mi wiadomość przekazana przez dyr. Mateusza Prendotę iż radni sejmiku małopolskiego ponad podziałami zgodzili się, że budowa nowej siedziby dla Filharmonii jest koniecznością i zaplanowali odpowiednie fundusze. I jak tu nie wierzyć że muzyka łagodzi obyczaje?
MAŁOPOLSKIE KOLĘDOWANIE

Polskie kolędy mają nieodparty urok. Śpiewamy je chętnie i równie chętnie słuchamy gdy wykonują je inni. Nic więc dziwnego że w sobotę w filharmonicznej sali był nadkomplet słuchaczy, gdy filharmoniczne zespoły pod dyrekcją Krzysztofa Michałka prezentowały kolędy w opracowaniu Henryka Jana Botora. Wczorajszy koncert był swoistym benefisem tego krakowskiego kompozytora, organisty, a jak się wczoraj okazało także pianisty. Główną cechą Henryka Jana Botora jest jego skromność. Obserwując go przez wiele lat nigdy nie zauważyłam by starał się zwrócić na siebie uwagę tzw. środowiska i melomanów. W ciszy i spokoju robił swoje. I zdziałał naprawdę wiele, o czym od czasu do czasu możemy się przekonać, gdy ktoś weźmie na warsztat jego kompozycje. Udowodnił to także sobotni koncert. Siedemnaście popularnych kolęd w jego opracowaniu zachwycało przede wszystkim właśnie sposobem ich zaaranżowania. Wyobraźnia kompozytorska okazała się ogromna. Nie było dwóch kolęd potraktowanych podobnie. Słuchaliśmy i prostych opracowań chóralnych a cappella, i wręcz małych kantat na głosy solowe, chór i orkiestrę. Słychać było nawiązania do chorału gregoriańskiego i do ludowych źródeł. Nie brakło kunsztownej polifonii i niemal impresjonistycznych brzmień. W pierwszej części wieczoru kolędy wykonywane a cappella Henryk Jan Botor poprzedzał odpowiednimi organowymi przygrywkami. W nich także mogliśmy podziwiać jego wyobraźnię i świetny warsztat twórczy. Po przerwie chórowi towarzyszyła orkiestra. Nie byłoby uroku tego wieczoru gdyby nie wykonawcy: chór przygotowany przez Piotra Piwko, filharmoniczna orkiestra i soliści – obdarzona ładnym w barwie sopranem Natalia Chorzelska, na co dzień artystka filharmonicznego chóru, i Mateusz Prendota, niegdyś także chórzysta a dziś dyrektor Filharmonii, którą prowadzi z powodzeniem. Cały ten aparat wykonawczy pięknie pracował pod sprawną batutą Krzysztofa Michałka. Nie brakło też niespodzianki, a była nią góralska kapela Jana Karpiela-Bułecki. Prócz góralskich nut usłyszeliśmy noworoczne życzenia i zostaliśmy obsypani „na szczęście” owsem, jak zwyczaj każe. Przed koncertem i w przerwie zbierano fundusze na wsparcie Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach. To placówka ze wszech miar zasługująca na wsparcie.